Steven Van de Kerkhof verdedigde de familie van Glenn Van de Weyer in een ophefmakend proces over een zinloze moord in Balen. Beluister via deze link de podcast op HLN.be.
Op zondag 22 mei 2011 vindt een wandelaar in het bos bij het kanaal in Balen het lijk van een jonge man. Het lichaam vertoont verwondingen aan hoofd, hals en armen. Het parket komt ter plaatse. Het slachtoffer is de 18-jarige Glenn Van de Weyer uit Geel. Doodsoorzaak: zware slagen op het hoofd. Op datzelfde moment zit Nick (toen 19) in het politiebureau van Mol om aangifte doen van de verdwijning van zijn beste vriend Glenn.
Tien versies
Nick geeft op het politiebureau een versie die hij later meer dan tien keer zal veranderen. Hij heeft de dag ervoor zijn vriend een laatste keer gezien. “Glenn zou schulden hebben gehad en problemen met een bepaalde schuldeiser”, vertelt Steven Van de Kerkhof, de advocaat van Glenns moeder. “Nick moest hem daar afzetten en dan zou hij dat regelen met die schuldeiser. Tijdens het eerste verhoor zegt Nick dat hij daarna is doorgereden naar een barbecue en dat hij Glenn niet meer gehoord heeft. Pas nadien is hij zich zorgen beginnen maken. Hij probeert Glenn een aantal keer te bellen, maar krijgt geen gehoor.”
Als de politiemensen Nick vertellen dat het lichaam van Glenn gevonden is, wijzigt de boezemvriend zijn verhaal. Hij en Glenn werden aangevallen door mannen met witte helmen, die hen bedreigden met staven en een bijl. “Die mannen hebben Glenn op zijn hoofd geslagen. Ik ben kunnen ontkomen”, zegt Nick.
Maar de speurders ruiken onraad. “Ze vroegen hem hoe hij aan bloedspatten op zijn broek kwam. Dat wist hij niet. En hij wist ook niet hoe het bloed van Glenn op zijn motor kwam”, zegt HLN-journalist Toon Verheijen. “Op een gegeven moment zegt hij: ‘Ik begrijp niet dat je die moord in mijn schoenen wil schuiven. Ik ben juist de kroongetuige in deze zaak.’”
Enkel DNA van Nick en Glenn
De tegenstrijdigheden in de verklaringen van de boezemvriend doen de onderzoeksrechter beslissen om Nick aan te houden. “Hij heeft tien keer zijn verhaal veranderd”, zegt Ingrid Mispoulier, de mama van Glenn. “Dan was het dit, dan dat. Dat is lariekoek. Er was enkel DNA van Nick en Glenn in dat bos. Nick heeft het alleen gedaan.” En daarna wijzigt Nick nog een paar keer zijn verhaal. Ze zouden ruzie hebben gekregen over een meisje, daarna ging het over een gsm.
Negen maanden na de moord vertelt Nick weer iets anders. Nu zou hij zijn aangevallen door Glenn. “Tot twee keer toe had Glenn hem zogezegd proberen te steken met een mes. ‘Ik heb mij dan moeten verdedigen, ik had toevallig mijn bijl bij. Dat was eigenlijk een cadeautje voor mijn opa.’ Glenn had inderdaad een mes, maar toen het lijk werd gevonden, zat dat mes in een zakje dicht rond zijn been”, vertelt Toon Verheijen.
Bovendien vertoonde Nick geen enkel afweerletsel. “Nick had nauwelijks een schrammetje”, weet advocaat Van de Kerkhof. En het verhaal van de opa houdt ook geen steek. “Die opa weet van niets. Hij zegt dat er niet was afgesproken met zijn kleinzoon om te gaan houthakken of klusjes op te knappen. Ook die nieuwe versie is dus weer een broodjeaapverhaal.”
Recht op de waarheid
Anderhalf jaar na de feiten verschijnt Nick voor het assisenhof. Op de eerste dag al bekent hij Glenn te hebben gedood. “Zijn moeder is daarvoor naar de cel van Nick gegaan”, zegt de mama van Glenn. “Ze heeft gezegd: ‘De familie van Glenn heeft recht op de waarheid en niet op die fabeltjes van jou.’ En toen heeft hij bekend. Glenn moest dood.”
De bekentenis brengt echter geen opheldering over het motief. “Hij zei dat hij niet kon verdragen dat Glenn met andere mensen en figuren omging”, zegt advocaat Van de Kerkhof. “Daar bleek wat jaloezie uit. Blijkbaar had hij vernomen dat Glenn ook over hem zou hebben geroddeld. Nick kwam op dat moment uit een relatiebreuk en Glenn zou daar van alles over verteld hebben. De voorzitter vroeg: ‘Kunnen we besluiten dat Glenn Van de Weyer om niets om het leven is gebracht?’ En daarop was zijn koelbloedig antwoord: ‘Ja.’”
“Dat was bijzonder straf, shockerend, indrukwekkend voor de familie die daar zit te luisteren”, aldus nog de advocaat. “Ze zaten daar al helemaal uitgeput van de emotie en de stress. En dan krijgen ze te horen dat hun zoon, hun kleinzoon eigenlijk voor niets om het leven is gebracht, met maar liefst elf slagen met een bijl. Dat is verschrikkelijk.”
Nick wordt verdedigd door toppleiters Sven Mary en Walter Damen. “Ik denk dat er niet echt een motief was”, zegt Damen. “Ik denk dat het een samenloop was van de werkloosheid, het druggebruik, het liefdesleven. Op een gegeven moment is er door de uitzichtloosheid een enorme frustratie gegroeid, die zich heeft geuit in een explosie van geweld. Nick is geen bloeddorstig psychopathisch wezen dat absoluut iemand dood wou. Mensen worden soms intrinsiek heel boos op alles en iedereen. Ik denk dat dat tot de omstandigheden heeft geleid.”
Liever omgekeerd
De jury oordeelt dat Nick schuldig is aan moord. Hij krijgt 23 jaar celstraf. Nadat hij een derde van zijn straf had uitgezeten, kwam hij in 2021 vrij. “Wij wilden levenslang”, zegt mama Ingrid. “Hij heeft aan ons dierbaarste gezeten. Hij kon nog een schoon leven opbouwen, nog trouwen, kinderen krijgen, een huis kopen.”
HLN-journalist Toon Verheijen besluit: “Er is een uitspraak van de mama die ik nooit zal vergeten. ‘Ik wou dat het omgekeerd was’, zei ze. ‘Dat mijn zoon Nick de kop had ingeslagen. Dan was mijn zoon een moordenaar, maar dan had ik mijn kind nog wel gehad.’”
Philippe Ghysens op hln.be – 07/08/2024